Dla każdego

Ilu ludzi tyle bogów. A może i więcej? Przecież część ludzi wierzy w więcej niż jednego boga. Część co prawda głosi, że jest ateistami, ale gdy tak dokładnie przyjrzeć się ich poglądom, to nieraz okazuje się, że jednak w jakiegoś tam boga wierzą, tylko zupełnie odmiennego (w ich pojęciu) niż pozostali. Monoteistyczny bóg (to chyba ten najbardziej popularny) jest na ogół wszechmocny, wszechobecny, wszechdobry, wszechwiedzący i wieczny. Niestety te poszczególne cechy nieco się czasami, że sobą kłócą, ale tu można zawsze tłumaczyć, że tak mizerna istota jak człowiek nie jest w stanie pojąć tej wszechpotężności boskiej. Patrząc na sprawę logicznie łatwiej byłoby jednak zrozumieć i uwierzyć w boga gdyby nie był aż taki wszech. Więc może niech będzie wszechmocny, ale już nie wszechwiedzący, no trudno też żeby był wszechobecny i wszechdobry, a może bóg jest trochę aniołem, a trochę szatanem? Albo też stworzył ludzi, ale faktycznie dał im wolną wolę, w związku z tym mimo, że jest wszechmocny, to nie wie co z ta wolną wolą zrobią i ingeruje dopiero post factum? Takie rozwiązanie wyjaśniało by wiele wątpliwości ludzkich co do aktywności boga (lub jej braku). A w ogóle biorąc pod uwagę, jak wielki jest wszechświat, to całkowicie niezrozumiałym egocentryzmem jest pogląd, iż najważniejsi dla boga są właśnie ludzie zamieszkujący Ziemię, a nie miliony czy miliardy jakichś innych stworzeń. Może dla ludzi bóg wcale nie ma tak wiele czasu jak się im wydaje? Stworzyłem was, dałem wam rozum i wolną wolę więc sami kierujcie swoim losem, a ja tylko czasami zaingeruję, gdy będę chciał, a nie gdy wy będziecie chcieli. Czy to nie jest zrozumiałe stanowisko? Nie liczmy więc , że bóg zostanie naszym sługą i będzie robił to czego my chcemy. Sami zajmijmy się sobą, bo kto umie liczyć, wie że najlepiej liczyć na siebie.

Czy zdajemy sobie z tego sprawę czy nie, jesteśmy indoktrynowani niemal od pierwszych lat swego życia i to na wszystkie możliwe sposoby. Uważam, iż przewodzi tu KK, posługując się metodami sprawdzonymi przez wieki, chociaż dzisiaj, jak się okazuje coraz mniej skutecznymi: a przede wszystkim spowiedzią i innymi tzw. sakramentami, lecz także ingerencją w codzienne życie wiernych m.in. przez wymuszone lekcje religii, organizację mszy i coraz większej ilości innych imprez kościelnych. Nie wiele ustępuje tutaj szkoła (i inne tzw. placówki edukacyjno-wychowawcze), oczywiście także nasze kochane władze, głównie za pośrednictwem mediów, ale też i na inne sposoby. Do tego jeszcze wszelkiego rodzaju organizacje, stowarzyszenia, fundacje - wszyscy oni chcą ukształtować człowieka (najchętniej już młodego, bo na takiego najłatwiej oddziaływać) w dość bezwolną, posłuszną, sprzyjającą ich planom i zamierzeniom postać. Najlepiej nie za wiele myślącą, przyjmującą za dogmaty przekazywane jej twierdzenia, nie wnikającą w istotę sprawy. I przez wiele lat to się w miarę udawała. Ostatnio jednak pojawił się problem w postaci konkurencji - internetu i tzw. mediów społecznościowych. Oczywiście to też są narzędzia indoktrynacji, ale póki co nie podporządkowane bezpośrednio tym w/w prowodyrom. Sądzę, że póki co ta indoktrynacja odbywa się głównie w celach komercyjnych - po prostu po to by jak najwięcej sprzedać mało co świadomym ludziom, nieraz wcale nie zdającym sobie nawet sprawy do czego są nakłaniani. Ale powoli tą drogą rozpoczyna się także i ostatnio coraz bardziej nasila indoktrynacja ideologiczna. A więc nie wystarcza już, że kupujemy to co mamy kupić, przymusza się nas także do odpowiedniego myślenia i popierania określonych postaw życiowych, poglądów, sposobów życia. Zalewani jesteśmy w tym celu bezmiarem informacji, ale ten jakoby bezmiar wcale nie jest związany z różnorodnością, przeglądem zróżnicowanych spojrzeń na świat i życie. Nie , te informacje są ściśle wyselekcjonowane i odpowiadające w całości temu co chce osiągnąć ten, który jej do nas kieruje. Tak jak nigdy dotąd trzeba więc podchodzić sceptycznie do takich informacji, nie ufać im, badać je dokładnie, w tym kontekst i tzw. drugie dno. Wtedy dopiero możemy dotrzeć do czegoś na kształt prawdy chociaż z pewnością i tak nie będzie to prawda absolutna bo takiej już dzisiaj chyba nie ma.

Tradycja (łac. traditio) – przekazywane z pokolenia na pokolenie obyczaje, poglądy, wierzenia, sposoby myślenia i zachowania, normy społeczne, uznane przez daną zbiorowość za społecznie ważne dla jej współczesności i przyszłości.

Czy tradycja to coś dobrego? Wydawało by się, że tak, ale czy na pewno? Zacząłem się nad tym głębiej zastanawiać dochodząc dość szybko do wniosku, że jednak nie, tradycja to nic dobrego. Ba, nawet wydaje mi się, że definicja tradycji, którą przedstawiłem powyżej wcale nie jest zbieżna z tym co faktycznie za tradycję jest przeważnie uważane. Sądzę, że wbrew temu co stwierdza powyższa definicja najczęściej na tradycję powołujemy się (czy też powołują się, bo ja tego np. nie robię) ci, którzy nie mają innego racjonalnego uzasadnienia dla swoich zachowań, poglądów, wierzeń, sposobu rozumowania (czy też - braku rozumowania!). Bo co jest w Polsce tradycją (lub jeszcze niedawno było)? Tradycją jest jako dominująca religia katolicka, tradycją jest, że mężczyzna jest głową rodziny (to przeważnie oznacza/ło, że osiąga większe lub główne dochody w rodzinie), tradycją jest, że kobiety wychowują dzieci (ojców na urlopach wychowawczych nadal niewielu), chodzenie po lekarzach zamiast dbania o zdrowie, wycinanie w grudniu choinek i ich ozdabianie, polewanie wodą w poniedziałek wielkanocny, dawanie prezentów na Mikołaja , Boże Narodzenie i Wielkanoc, picie alkoholu z byle jakiej okazji, objadanie się, także z byle jakiej okazji, głosowanie nie za , ale przeciw, praca dla pieniędzy, a nie dla przyjemności czy satysfakcji, wyjeżdżanie na wakacje bo inni też wyjeżdżają i wiele tym podobnych. Owszem są to zachowania przekazywane z pokolenia na pokolenie, przez zbiorowość (chociaż częściej, mam nadzieję, tylko jakąś jej część) uważane za społecznie ważne dla jej współczesności, ale już raczej na pewno nie dla przyszłości. Większość tych tzw. tradycji, tradycyjnych zachowań, poglądów itp. jest zmorą przyszłości i istotną przeszkodą w tym by ta przyszłość mogła być zdecydowanie lepsza niż obecna codzienność, nie mówiąc już o przeszłości, która wykreowała tą tradycję. Jeżeli coś jest dobre, pożyteczne to jest wcale nie dlatego, że kultywujemy tradycję, lecz dlatego, że propagujemy pozytywne, prawidłowe postępowania, a nie polegające na małpowaniu wcześniejszych, nieraz bardzo głupich, nieracjonalnych, niesprawiedliwych czy nawet nieludzkich zachowań(jak np. niegdyś tzw. fala w wojsku). Nie mam zamiaru chodzić do kościoła bo taka jest tradycja, nie uważam też, że muszę mieć wyższe dochody od swojej partnerki i aby to osiągnąć przesiadywać długimi godzinami przy pracy, która nie przynosi mi nawet odrobiny radości. Jeżeli chcę odwiedzić jakieś miejsce , to nie dlatego że taka jest tradycja, lecz ze względu na moje własne racjonalne, czy nawet nieracjonalne oczekiwania co do skutków takich odwiedzin. Nie pasują mi też tradycyjne burdy na stadionach, koncerty do późnych godzin nocnych w centrum miasta, petardy i rakietki wystrzeliwane z okazji (lub bez). I nie dam się także zwieść, że może są złe i dobre tradycje, bo takiego podziału nie ma. Jeżeli coś jest dobre, to niezależnie od tego czy tradycyjne powinno być dalej robione, a rzeczy złe, czy choćby byle jakie, nie powinny się podpierać tradycją. Czy ktoś uważa tak jak ja? A jeżeli jest przeciw, to dlaczego? Czekam na głosy w dyskusji.

Jak co roku najbardziej zapadającym w pamięć fragmentem obchodów zakończenia roku, jest kilkugodzinny huk detonowanych w ten dzień materiałów wybuchowych. Podobno bez tego obchody były by nie udane tłumaczą hałasujący, ogłuszający i oślepiający innych ludzi zwolennicy tej rozrywki. Wtórują im oczywiście sprzedawcy tych precjozów, którzy dzięki parogodzinnej głupocie częściowo już pozbawionych słuchu i rozumu obywateli (teoretycznie tylko dorosłych, bo innym nie wolno hałasować) zarabiają krocie pozwalające im przez następne 360 dni balować w ciszy i spokoju na Wyspach Kanaryjskich czy w innych przytulnych miejscach. Pamiętam swoje nieszczęśliwe dzieciństwo w komunie, wówczas nie było dostępu do fajerwerków, ewentualnie niewielki huk i błysk, ale tylko w jednym miejscu miasta i tylko o samej północy zapewniało wojsko. Oj ciężkie było wtedy życie ludzi, ale chyba nie zwierząt. Oczywiście głównie tych leśnych, bo psów i kotów było wtedy niewiele, za to mnóstwo dzieci, które potrafiły się bawić bez hałasu. Czy to były takie złe czasy? Dzisiaj myślę, że nie.

A wy?

Ledwie tylko ogłoszono wyniki plebiscytu na najlepszego sportowca kraju w 2024 r. a na fora internetowe już wylegli eksperci od wszystkiego, a w szczególności od krytykowania tego co niezgodne z ich poglądami. Co tym razem było nie tak, zdaniem tych wybitnych specjalistów? Otóż niewłaściwe było miejsce które w plebiscycie zajeła Iga Świątek. Które miejsce powinna więc zająć? Tu raczej nikt nie wypowiadał się otwarcie, ale na pewno nie dopiero czwarte. W tym krytycy byłi jednogłośni i jednomyślni. A ja pozwolę sobie skrytykować nie wynik plebiscytu, lecz kontestujących te wyniki pseudoekspertów (bo nie jest to dziedzina, w której można być prawdziwym ekspertem). Formuła tego plebiscytu, czego może eksperci się nie dowiedzieli, jeżeli nie przeczytali regulaminu, dość jednoznacznie wskazuje, że nie jest to wymierna ocena osiągnięć poszczególnych sportowców według z góry przyjętych kryteriów, lecz po prostu plebiscyt popularności. Nie mają tu więc znaczenia porównywalne osiągnięcia, lecz ogólny wydzwięk, głownie chyba emocjonalny jaki wywołała postawa danego sportowca w minionym roku, na co wpływ miały oczywiście także jego osiągnięcia, ale z pewnością nie ściśle wymierzone i porównane z osiągnieciami innych osób. A ci krytykanci czy faktycznie wiedzą, potrafią to określić , kogo krytykują? Czy tych co zagłosowali stawiając na pierwszym miejscu innego sportowca niż Igę Świątek? Chyba nie, bo jednak nikt nie kwestionował liderki plebiscytu. A więc może tych co postawili Igę Świątek niżej jak na drugim miejscu? Chyba też jednak nie, bo przecież można chyba cenić dwóch sportowców wyżej od Igi Swiątek, tym bardziej, gdy mają większe osiągnięcia olimpijskie niż ona. A można też być zwolennikiem sportów grupowych? Chyba tak, i w ten oto sposób Iga Świątek wędruje już na czwarte miejsce, które faktycznie zajęła w tym roku. I takie to jest dziwne? Komedia? No chyba jednak nie. Można przy tym także zwrócić uwagę, iż zwycięstwa olimpijskie zawsze były wyżej cenione, niż nawet wielokrotne wygrane w innych konkursach. Adam Malysz który czterokrotnie wygrywał puchar świata w skokach, był niepocieszony, że nie udało mu się zdobyć olimpijskiego złota. Podobnie było z Justyną Kowalczyk, która bardziej ceniła swoje medale olimpijskie, niż wybitne przecież , pucharowe osiągnięcia. Nie powinno więc chyba tak bardzo dziwić, że w roku olimpijskim wyższe miejsca osiągnęli olimpijcycy – zdobywcy zlotych, srebrnych medali niż inni sportowcy, tym bardziej, gdy ci nie osiągnęli jakichś spektakularnych sukcesów w bieżącym roku. Oczywiście utrzymywanie się na topie i powtarzanie osiągnięć też jest cenne, o czym świadczy wcale nie aż takie złe miejsce Igi Świątek w plebiscycie. A tak w ogóle czy to wypada kwestionować wolę ludu? Czy nie jest to jednak przejawem pogardy wobec tego ludu? Czy „eksperci” pomyśleli nad tym, czy po prostu uznali, że to ich zdanie jest najważniejsze?