Dla każdego

Kapłan – osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe i rytualne. Funkcje te nadają jej rolę przynajmniej częściowego pośrednika między Bogiem a ludźmi.

Czy można być uczciwym kapłanem? Może i tak, ale tylko pod warunkiem, że jest się totalnym głupkiem, który wierzy w to, co wciska innym ludziom, a mianowicie, że w jakikolwiek sposób może pośredniczyć w kontaktach między nimi a Bogiem. Można wierzyć w Boga (takiego czy innego) lub nie, ale wiara w to, że ten Bóg chce się kontaktować z nami nie osobiście, lecz za pośrednictwem innych osób wydaje się niestety poważną aberracją umysłową. Osobiście specjalnie nie wierzę w to, by znacząca liczba tzw. kapłanów takiej aberracji uległa, co prowadzi niestety do konstatacji, że są to po prostu oszuści. Nie chcę wnikać, ani też oceniać motywów takiego postępowania (może uważają, że robią to dla dobra ludzkości, a może dla swojego), ale jakie by one nie były nie zmienia to faktu, że oszust pozostaje oszustem, niezależnie od swoich intencji. Niestety nie spotkałem w swoim życiu kapłana, który by się do tego oszustwa przyznał, próbował je wytłumaczyć. Pewnie dlatego jak patrzę czasami na tych przebierańców, zawsze powoduje to u mnie tylko negatywne emocje i uważam, że żaden oszust (ani głupiec) nie może być prawdziwie dobrym człowiekiem. I jak paradoksalnie brzmi jedno z często głoszonych przez nich haseł "prawda was wyzwoli".

Oczywiście, że warto. I to na wszystkie tematy. Lepiej dyskutować niż mordować. To oczywiści skrajna opcja, ale czy wojna w Ukrainie nie jest przykładem, że zabrakło woli dyskusji? Lepiej dzielić się poglądami, poznawać stanowiska innych osób i motywy ich działania, niż z góry przyjmować, iż są głupi, źli, a my swoje niewątpliwie słuszne racje musimy na nich wymusić. Niezbędna jest na pewno wola dyskusji, a takiej niestety nie widać wśród naszych polityków, co obawiam się może być wyznacznikiem także postawy ogółu społeczeństwa. Nasi politycy uważają, że dyskusja polega na przedstawianiu swoich racji i zagłuszaniu innych, bądź też ośmieszaniu, w najlepszym przypadku marginalizowaniu. Niestety o wiele częstsze są argumenty ad personam niż ad rem. Nie masz racji bo jesteś taki, a taki, więc to co mówisz nie ma żadnego znaczenia. Naturalnie w ten sposób prowadzona dyskusja nie tylko nie może doprowadzić do jakiegokolwiek porozumienia, ale wręcz uniemożliwia bądź znacząco utrudnia dalsze wspólne działania, które przecież są nieuniknione, gdyż jesteśmy obywatelami jednego kraju, a to jednak, jak sądzę wymusza wspólne rozwiązywanie problemów, a nie siłowe dochodzenie swoich racji. Niestety ostatnio zwycięża opcja, wygrałem - to wszystko moje, a inni muszą to zaakceptować, cokolwiek by nie myśleli. Nie sądzę, by to mogło doprowadzić do pomyślnych rezultatów, a Wy co o tym sądzicie?

Od kilku co najmniej lat w dość zastraszającym tempie rośnie w Polsce uprzywilejowana grupa osób, które nie muszą regulować swoich zobowiązań. To pracownicy otrzymujący minimalne wynagrodzenie za pracę. Jeszcze niedawno takich osób było jedynie kilkaset tysięcy i poza niezbyt liczna grupą cwaniaków, którzy umyślnie zaniżali swoje wynagrodzenia, faktycznie sporo z tych osób miało problemy by z niezbyt wysokiego wynagrodzenia zaspokoić wszystkie swoje zobowiązania. Zasadne więc wydawało się ograniczenie ściągalności części długów z ich wynagrodzenia. Ale przez ostatnie kilka lat sytuacja radykalnie uległa zmianie. Obecnie siła nabywcza minimalnego wynagrodzenia jest kilkukrotnie wyższa , a poza tym niewiele więcej (zaledwie do kilkudziesięciu procent) zarabia połowa zatrudnionych w Polsce pracowników. W tej sytuacji dalsze uprzywilejowanie tej grupy osób w żaden sposób nie wydaje się uzasadnione. Może byłoby to jeszcze w jakiś sposób zrozumiałe, gdyby obejmowało tylko zobowiązania umowne - po prostu z takimi ludźmi nie zawierało by się umów z odroczoną płatnością. Niestety dotyczy to niemal wszelkich zobowiązań z nielicznymi wyjątkami np. zobowiązań alimentacyjnych. A więc "Święte krowy" mogą nie płacić mandatów i grzywien, mogą bezkarnie popełniać rozmaite delikty, a znacznie biedniejsze od nich osoby, które miały nieszczęście stać się ich wierzycielami w żaden sposób nie mogą domagać się uregulowania długów. Sytuacja ta nie jest "komfortowa" ani dla wierzycieli, ani dla tej części dłużników, którzy jednak chcą spłacać swoje zobowiązania. Jest to nienormalne i chore by takie uregulowania obowiązywały w cywilizowanym społeczeństwie. Co z tego, kiedy nie widać żadnych perspektyw zmian. Przed laty zdarzyła się w tym temacie nawet jakaś inicjatywa poselska, ale jak większość takich inicjatyw umarła śmiercią naturalną. A rząd, kolejny już rząd państwa polskiego ani myśli zająć się tym tematem, pewnie obawiając się, że mógłby w ten sposób stracić spore grono potencjalnych wyborców, zyskując w zamian niewiele, bo dłużników na ogół jest znacznie więcej niż wierzycieli, a ci drudzy przez lata przyzwyczaili się już do tej niekomfortowej dla nich sytuacji, wpisując ją (o ile to możliwe) w koszty działalności (czyli obciążając nimi uczciwych obywateli). Czy jest więc jakaś szansa na zmiany?

Czy można pić alkohol kulturalnie? Co za głupie pytanie powie pewnie większość pijących, oczywiście - ja tak piję. Nie upijam się, a jeżeli już to rzadko, a nawet wtedy zachowuję się z pełną kulturą. Piję tylko najlepsze alkohole, napawam się ich smakiem, zawsze robię to w domu lub lokalu, delektuję się aromatem alkoholowego napoju. A więc zachowuję kulturę picia, moje picie nie jest szkodliwe, wręcz może być przykładem dla innych - alkoholików i pijaków, jak powinno się spożywać alkohol. W takim mniemaniu utwierdzają pijących także producenci i sprzedawcy alkoholi, posługując się nie raz właśnie sformułowaniem "kultura picia" i często wskazując, jak należy pić promowane przez nich alkohole w sposób "kulturalny". Niestety to wszystko kłamstwa, kultura picia niewiele różni się od kultury zabijania. Nigdy nie zabija się nikogo "kulturalnie" i nigdy również nie pije się kulturalnie (alkoholu). Delektowanie się smakiem alkoholu to także jedno wielkie kłamstwo. Nie ma smacznego alkoholu. Odwrotnie, alkohol jest bardzo niesmaczny i przykry w spożyciu, a pierwsze próby jego skosztowania kończą się na ogół bardzo nieprzyjemnie dla delikwenta. Tzw. smak alkoholu tworzą dodane do niego substancje, często nie wiele zdrowsze jak sam alkohol. Ale mimo tego większość tych osób , ulegając presji otoczenia , dla którego w większości nie pije tylko chory, ponownie sięga po jakimś czasie znowu po alkohol. Przeważająca większość polskiego społeczeństwa piła, pije lub zamierza pić alkohol, propagując przy tym hasło: alkohol jest dla ludzi, trzeba tylko umieć go pić. W tej większości znajdują się niestety również ci, którzy mogli by spowodować co najmniej ograniczenie spożywania alkoholu, ale z różnych przyczyn nie chcą tego robić. Z pewnością w grupie tej jest znacznie więcej niż 231 posłów na sejm , a więc nieliczna grupka pozostałych niewiele może zdziałać. Przypuszczam, że prawdziwymi przeciwnikami picia alkoholu są wyłącznie (chociaż obawiam się, że też nie wszyscy) tzw. niepijący alkoholicy, którzy mieli okazję przekonać się do czego może doprowadzić picie i to nawet to kulturalne, napojów alkoholowych. I wierzcie mi, to nie jest tak, że ja wiem jak pić, mnie nigdy nie dotknie alkoholowa choroba. Może ona bowiem dotknąć niemal każdego, z tym tylko że każdy ma inny próg odporności i każdego może dotknąć w innym czasie. Wielu natomiast nie dotyka ona nigdy, a to tylko z tego powodu, że na skutek picia alkoholu zeszli z tego świata na inną chorobę i chociaż są ofiarami picia alkoholu, oficjalnie nikt o tym nie mówi. Nie dajcie się więc zwieść propagatorom i promotorom picia (wśród nich jest także wielka grupa kapłanów, którzy wręcz nakłaniają, nawet w imieniu boga, do picia alkoholu), bo spożywanie alkoholu prędzej czy później odbije się na waszym życiu i zdrowiu, chociaż często może zdarzyć się tak, że nie będziecie tego nawet świadomi, nie będziecie więc mogli tego zwalczyć. Nie wierzcie w żadną kulturę picia, żaden kieliszek dla kurażu, na rozgrzewkę, na dobre trawienie i winne tym podobne kłamstwa. Każda nawet najmniejsza ilość wypitego alkoholu szkodzi organizmowi. Nie próbujcie się o tym przekonać, jeżeli nie chcecie potem żałować każdej wypitej kropli, częstokroć już wtedy, gdy jest za późno, by móc cofnąć skutki takiej decyzji.

Zobaczyć Neapol i umrzeć. To rozsławione powiedzenie Goethego podobno niegdyś miało dość odmienne znaczenie od obecnie mu nadawanego. Dzisiaj jednak uważam, iż może ono służyć za hasło fanatyków, a takich ludzi bardzo nie cierpię, jak zresztą pewnie większość normalnych członków społeczności. Tak , potwierdzam, uważam że są ludzie normalni i nienormalni bardziej lub mniej odchyleni od standardu, który przecież istnieje. Niewielkie odchyłki mieszczą się w normie, często takie występują, bo przecież ludzie są różni i to należy uznać za normalność. Istnieją jednak granice i kłamstwem jest twierdzić, że jest inaczej. Granice te mogą być także odmienne, ale zawsze wysnuć można z tego jakąś średnią i wtedy to właśnie uważać powinniśmy za normę. Fanatycy nie mieszczą się w normach. Jeżeli ktoś uważa, że osiągnięcie jakiegokolwiek celu warte jest śmierci, to z pewnością nie uznam go za normalnego. Podobnie nienormalne jest dla mnie stanowisko, że cel uświęca środki. Nie, po stokroć nie. Choćby cel był nie wiem jak szczytny to nie usprawiedliwia w żaden sposób niegodnego, niehumanitarnego, niesprawiedliwego, grzesznego działania podjętego by go zrealizować. Dlatego nigdy nie będę fanem takich osób jak np. J.Kaczyński czy J.Owsiak (prawda, że tak różni, a jednak podobni?), których postępowanie jest ewidentnym przykładem jak złe może być działanie nawet w teoretycznie dobrym celu. Złe, a w związku z tym moim zdaniem niedopuszczalne, a z pewnością nie zasługujące na aplauz i pochwały. Naprawdę wolę chyba każdego od fanatyka. To ludzie nieprzewidywalni, ludzie pozbawieni większości zasad, ludzie po prostu nieludzcy, jeżeli zastosować do nich normy, które moim zdaniem są jak najbardziej słuszne. Niestety fanatycy często zdobywają poklask innych, szczególnie słabych psychicznie ludzi, którzy się z nimi utożsamiają i uważają wręcz za niedościgłe wzorce. Typowym przykladem jest tu wielu fanatycznych przywódców, z ostatnich czasów wymieniając Hitlera, Stalina, czy obecnie Putina, kto wie czy nie również Trumpa, chociaż to pokażą dopiero najbliższe miesiące. Unikajmy takich ludzi, a już w szczególności unikajmy obdarzania ich władzą. Bo do czego prowadzą ich rządy wiedzą już chyba wszyscy.